HR

Door het bezoek aan een voorstelling van theatergroep Bambie werd ik onverwacht getrakteerd op een prachtig en inspirerend voorbeeld van Agile werken.  In mijn contact met kunstenaars was me al opgevallen dat ze van nature op een Agile manier werken en dat er veel te leren valt. De voorstelling ‘Bambie is Back’ en het nagesprek met de groep bevestigt dat beeld.

Bambie

De mime groep Bambie is een project van Jochem Stavenuiter en Paul van der Laan. Ze maken met wisselende gastspelers al meer dan 20 jaar mime voorstellingen waarin ze een absurdistische wereld creëren met geheel eigen regels. De kracht van Bambie schuilt in het overbrengen van emotie zonder woord. Humor, tragiek en spanning zijn allemaal aanwezig. Zoals ze zelf zeggen: “Het lichaam is bij Bambie de spiegel van de diepste angsten en verlangens van de figuren op het toneel. Hun veel te grote gevoelens geven hun gedragingen een absurde, expressionistische of poëtische uitvergroting.” Het lijkt uit de losse pols op het toneel gezet, maar alles is tot in detail uitgewerkt en minutieus gespeeld. Ik was altijd al nieuwsgierig naar hoe zij een voorstelling maken, hoe die ontstaat. Mijn kans om daar meer over te weten te komen, was de nabespreking van Bambie is Back in theater Kikker in Utrecht.

“Medewerkers leveren een customer experience die overeenkomt met de eigen employee experience”

– Bureau Happiness

Recentelijk sprak ik een teamleider die inmiddels een week of 8 bij ons werkzaam is. Eerste indrukken zijn goud waard en ik wil alles weten over zijn ervaringen. Ik doorloop met hem zijn hele AH Online route tot nu toe. Zijn sollicitatie (binnen een half uur werd hij gebeld, mooi), eerste gesprek met recruiter, tweede gesprek met management. Contact over contract. Nog wat vragen naar HR. Startdag. In dit geval zonder contract (niet zo mooi). Zonder autorisaties (ook niet zo mooi).

Hij vertelt over hoe medewerkers op hem reageren en welke conclusies hij daaruit trekt. Hoe zijn opleiding eruit ziet. Of hem om feedback wordt gevraagd. Wat er gebeurt als hij feedback geeft. Ik luister aandachtig. Hoe kijkt deze medewerker naar de organisatie? Hoe beleeft hij zijn inwerkperiode? Gaat hij hier tot zijn recht komen? We weten dat een medewerker in de eerste 3 weken bepaalt of hij zich ergens thuis voelt. Daar wil je als werkgever geen steken laten vallen.

Maanden ervoor was ik gestart met een nieuwe onboarding aanpak voor teamleiders. Niks fancy (vooralsnog), maar ook een simpel begin, is een begin. Zodra er een “ja” is krijgt de teamleider een welkomstmail aangevuld met een organigram met zijn naam er al in, een algemene introductiepresentatie en een mogelijkheid om een klantervaring op te doen. De dag voor de start ontvangt hij of zij bloemen thuis. En op de dag zelf wordt de nieuwe medewerker uiteraard ontvangen door zijn leidinggevende, wordt het inwerkprogramma besproken, een buddy aan de medewerker gekoppeld en alle administratie geregeld voor zover dat nog niet gebeurd is. Na zijn eerste week ontvangt de medewerker een mail van HR met info over het werken in nachtdiensten, voor welke workshops de medewerker wordt uitgenodigd en andere relevante info en wetenswaardigheden.  De reacties zijn ontzettend positief.

“Je zult je organisatie moeten vullen met agile denkers om agile te kunnen zijn.”

HR heeft de klok horen luiden: agile HR dat is het! En HR professionals gaan driftig op zoek naar de klepel. Waar blijft die cursus? Het is echter alles minaretten wat er klinkt, er is helemaal geen klok.

Ik sprak een trots iemand die de individuele HR cyclus heeft doorbroken en nu werkt met een systeem van elkaar beoordelen, woohoo! Is elkaar beoordelen the agile way van HR? Dat is nog steeds een HR cyclus. Oude wijn in nieuwe zakken (net als de 2.0 trend, kansloos). HR professionals denken nu hard na hoe ze hun HR cyclus, opleiden, recruitment en onboarding agile kunnen maken.

De vraag is echter niet: hoe maken we het HR instrumentarium agile? Dat is verkeerd om denken. De vraag is: wat is nodig om teams effectief te laten werken. Hoe zorgen we ervoor dat zowel de medewerker als de organisatie floreert? Grote kans dat veel HR instrumentarium simpelweg verdwijnt. HR is een blauw bolwerk geworden en heel vaak niet de business partner die het pretendeert te zijn. Ik kan het weten, ik zit er tussenin.

Agile is simpelweg een mindset, een filosofie en geen methode, protocol, checklist of best practice van het hippe Zappos die je kunt implementeren. Agile implementeer je niet, je ademt het. Zoals HR vernieuwer Esther Visser dat mooi zegt: er is een verschil tussen agile doen en agile zijn.

De huidige werkdruk en het tempo stellen hoge 
eisen aan ieders flexibiliteit en communicatieve vermogen. Er wordt een steeds groter beroep gedaan op ieders persoonlijk leiderschap. Dit vereist dat medewerkers kunnen reflecteren op zichzelf, zich kunnen inleven in de ander en kunnen aangeven wat er in de interactie speelt. Echter: jezelf kennen en kunnen reflecteren op gevoelens, gedachten, motieven en intenties, zowel van jezelf als van anderen is niet voor iedereen eenvoudig.

Als leidinggevende ben je sterk betrokken bij de ontwikkeling van je medewerkers. Door middel van coachgesprekken en regelmatige feedback help je jouw medewerkers verder. Bij de een slaat dat wellicht beter aan dan bij de ander. We zoeken de oorzaak dan al snel in het wel of niet open staan voor feedback, dus een kwestie van willen, maar er kan ook heel goed sprake zijn van onkunde: een gebrek aan reflectievermogen.

Coaching gaat uit van voldoende reflectievermogen, dus zul je als leidinggevende de signalen moeten herkennen van een medewerker bij wie dat niet het geval is. Een alternatieve aanpak om dan toch persoonlijke effectiviteit te bevorderen is ‘mentaliserend coachen’.

“The old adage ‘People are your most important asset’ is wrong. People are not your most important asset. The right people are.”
– Jim Collins

“Het probleem is vaak niet het gebrek aan nieuwe ideeën, maar het loslaten van oude inzichten”
– Dee Hock

Op de HR agenda bij het UWV staat boeien en binden van met name jonge professionals als belangrijk speerpunt. Deze professionals (in dit geval artsen en arbeidsdeskundigen) zijn maar moeilijk te werven en vervolgens moeilijk te behouden, of lijkt dat maar zo? In de projectgroep die hiervoor opgericht is, wordt een onderzoeksrapport ingebracht van inmiddels 10 jaar geleden waarin pijnpunten rondom de functies worden blootgelegd. De pijnpunten zijn hardnekkig, want de situatie blijkt vandaag de dag nagenoeg hetzelfde.

Waar salaris en wel of geen leaseauto heus niet geheel ontbreken op het verlanglijstje van de jonge professional, springt er een ding uit: vakmanschap. Jonge artsen en arbeidsdeskundigen geven aan dat ze evidence-based willen werken, waarde hechten aan een collectieve ambitie en bevlogenheid èn een uniforme werkwijze aanhangen die hen helpt beter met ethische dilemma’s om te gaan. Ook wordt het ontbreken van een vakinhoudelijke visie genoemd, wat beroepstrots in de weg staat: jonge professionals willen – net als iedereen lijkt me – trots zijn op hun werk.

“Naast de nobele kunst van het gedaan krijgen van dingen, is er de nobele kunst van dingen ongedaan kunnen laten. De wijsheid van het leven bestaat uit het elimineren van wat niet noodzakelijk is.”
– Lin Yutang (Chinees schrijver)

Ik ben beland in een zeer resultaatgerichte werkomgeving. In management drives kleuren: oranje. Het bruist, mensen hebben een enorme drive en er wordt in kansen en mogelijkheden gedacht. Voor elk probleem komt er een oplossing. Maar…. wanneer er van iets ‘veel’ is, is er altijd een keerzijde.

Wat mij opvalt in een dergelijke omgeving, is de oplossingsgerichtheid. Wat er ook opplopt: het wordt opgelost. Nadeel: een echt goede oplossing kan uitblijven juist door die inventiviteit van medewerkers. Wie voortdurend in actie springt, mist ruimte voor reflectie: daar waar goede ideeën geboren worden.