Skip to content

In transitie

“Een avontuur is niet meer dan een ongemak dat op de juiste manier wordt opgevat.
Een ongemak is niet meer dan een avontuur dat op de verkeerde manier wordt opgevat”

C.K. Chesterton

Het is een opmerkelijke tijd in mijn leven, voor zover mijn leven in de ogen van anderen sowieso al niet opmerkelijk is. Ik woon momenteel tijdelijk in Leiden, tot mijn nieuwe huis beschikbaar is. Ik ben in transitie zoals ik dat als organisatiewetenschapper zou zeggen. Eind maart trok ik de deur dicht van een appartement waar ik vier jaar (alleen) heb gewoond. Een appartement waar veel is gehuild, maar ook veel is gelachen. Waar heel veel is gepraat en geluisterd. Waar ik in 4 jaar tijd 10 jaar jonger ben geworden. Ik weet nog dat ik daar voor het eerst binnenstapte en de tranen over mijn wang biggelden: mijn eigen plek. Ik trok met een knoop in m’n maag de deur dicht na de verhuizing. Een dag later deed de opzichter dat na de oplevering. Ik heb mijn eigen deur niet meer in mijn eentje dicht kunnen trekken. Dat is achteraf gezien wel jammer en ook een gemiste kans. Het is belangrijk goed afscheid te nemen. Dat weet ik pas sinds mijn afscheid bij mijn vorige werkgever waar ik nog altijd met een heel fijn gevoel aan terugdenk.

Inmiddels werk ik alweer ruim een jaar bij mijn huidige werkgever. Mijn werkgever is momenteel ook in transitie. De crisis en met name de gevolgen daarvan voor de bouw betekent ander type projecten, andere samenwerkingsverbanden, maar ook simpelweg minder werk. En dat laatste betekent: boventallige medewerkers. Reorganisaties heb ik inmiddels een paar keer meegemaakt en ik weet hoe belangrijk zorgvuldigheid is in zo’n proces. Hoe belangrijk het is aan iedere medewerker aandacht te geven, want iedereen lijdt verlies: de vertrekker een baan, een sociaal netwerk en soms zelfs eigenwaarde, de achterblijver zijn gevoel van veiligheid of loyaliteit en een prettig team. Een verandering (verhuizing, werkwijze, etc.) is wat anders dan een transitie: dat laatste is het proces dat zich psychisch bij mensen voltrekt en uit 3 fases bestaat: de fase van afsluiten, verliezen en loslaten, de fase van de neutrale zone (een soort psychisch niemandsland) en als laatste het nieuwe begin. Ik ben me heel bewust van dit soort processen. Tenminste: bij anderen.
Ik werd zelf zo in beslag genomen door het voorbereiden, inpakken, regelen en coördineren van de verhuizing en natuurlijk het enthousiasme voor het nieuwe huis dat ik mezelf de tijd heb ontnomen afscheid te nemen van een voor mij heel bijzondere, maar ook intensieve periode.

Ik liet mezelf zo de neutrale zone in slingeren en verrassen door de verwarring die dat oplevert. Oude gewoontes zijn abrupt beëindigd, nieuwe gewoontes moeten nog geboren worden. Nieuwe gewoontes ontstaan vanzelf wel weer. We zijn 4 weken verder en de tent draait. Martijn en ik doen dat goed. Ik worstelde juist met: wat zijn die oude gewoontes? Wat heb ik eigenlijk achtergelaten? Zit daar niet per ongeluk iets tussen wat ik beter niet kan weggooien? Nadat ik al een paar keer wrevelig thuis kwam in Leiden vroeg ik mezelf af: wat deed ik normaal gesproken nou als ik thuiskwam? Ik zou zeggen: eten, sporten of lezen (en erg vaak achter de pc zitten: kat Satine zat op een gegeven moment altijd steevast bij de pc te wachten als ik thuiskwam, daar kwam het baasje bij thuiskomst blijkbaar als eerste naartoe…heel confronterend). Daar zit echter de wrevel niet in: dat zit in hele subtiele dingen. Dat merk ik nu ik een tijdelijk onderkomen heb en in iemands anders huishouden meedraai. Nu merk ik pas welk ogenschijnlijk onbelangrijk comfort achter mijn gewoontes schuilging. En dat is prima. Het zet me weer op scherp. Het is belangrijk om te weten wat ik echt nodig heb en wat ach-het-is-er-nou-toch-comfort.

Inmiddels heb ik vrede met de neutrale zone. Het inwonen bij Martijn vergt aanpassingsvermogen van ons allebei. Het sporten vraagt een flexibele planning. Rust vinden vergt wat meer afstemming. Ik moet weer leren mijn eigen behoeftes te herkennen met iemand naast me, zodat er weer evenveel Saskia naar Utrecht terugverhuist als er vertrokken is. Dan is het moment daar om samen onze draai te vinden in ons nieuwe huis. Met gewoontes. Niet teveel gewoontes. Om historicus Henry Adams te citeren: “chaos leidt vaak tot leven, orde leidt vaak tot gewoonte”. Dus tja, het is belangrijk tijd te nemen om los te komen van een situatie of omgeving en te zoeken naar een nieuw evenwicht. Ik gun iedere medewerker de aandacht en tijd die hij nodig heeft om de transitie-fases te doorlopen.

Wat mijzelf betreft: end of an era. Nu: klaar voor het nieuwe begin.

Wil jij graag graag een adviesgesprek?

Vul je telefoonnummer in en je wordt binnen 24 uur teruggebeld.

    Back To Top