Skip to content

Na 4 weken explodeerde ik

Vier weken. Na vier weken houd ik de ballen niet meer in de lucht en raak ik afgeleid tijdens calls, zie ik de rij voor de supermarkt niet meer zitten en eindig ik met een blikje tonijn als avondeten, zit ik in pyjama in de dagstart, dwarrelen de stofvlokken vrolijk rond en explodeer ik als mijn dochter ontbijt weigert en niet in actie wil komen (dat ik dan zelf nog in pyjama sta, helpt denk ik niet).

Ok. Als ik dit nog weken of maanden moet volhouden, dan moet het anders. Punt. Dat heb ik geleerd van Jan-Peter Bogers die het boek Versimpelen schreef. Weliswaar bedoeld voor projecten, maar dat is dit inmiddels ook geworden. Talloze goede tips, waarvan er 1 is: als je weet dat je iets nog 100 keer moet doen, moet je het simpeler maken of gewoon helemaal niet meer doen.

Wat ik (nog steeds) veel heb is overleg. De hoeveelheid meetings in Microsoft Teams lijkt wel twee keer zoveel energie te kosten. Zowel voor mij als voor mijn IPhone 7 die ik voortijdig heb vervangen, omdat hij voor de lunchpauze al leeg was. Nu kan ik in ieder geval een deel van de calls wandelend doen en kom ik aan mijn beweging.

De combinatie werk en thuisles vind ik niet te doen. Uit verschillende mails van de juf puzzel ik de week bij elkaar met de weektaak, instructies, links naar filmpjes en waar je wat moet uploaden. Als ik wakker word en ik zie 54 apps in de oudergroep over wie wat niet kan vinden, zucht ik diep. Ik vind troost in Elizabeth Gilberts TedTalk “It’s ok to feel overwhelmed, here is what to do next”.

Het is interessant om te zien hoe iedereen de beperkingen anders ervaart. Ik glimlach om de borrelbingo waar collega’s verkleed aan deelnemen: na een week géén prikkels, zoeken ze vertier. Na een week vól prikkels verdwaal ik het liefst in een bos. Ik gebruik die tijd liever om de webinars van Esther Perel te bekijken die terecht opmerkt “we are not working from home, we are working with home.”

Naast het digitale event wat ik zelf momenteel organiseer met tig stakeholders is zo’n puzzel thuis een energy drain. En dat kan niet de bedoeling zijn. Aangezien de school niet in beweging komt met structuur en digitaal onderwijs en mijn dochters schooldag thuis z’n grenzen kent, moet ik mijn dagen anders inrichten.

Thuisles tussen twee calls door werkt niet en dus plan ik tijd vrij tussendoor om lesstof door te nemen en uiteraard geen werk tussen 12 en 1, dan lunchen we samen. Ergens in de middag mag de tv aan en kan ik een rondje gaan wandelen. Ik heb gelukkig een baas die benoemt dat onze productiviteit simpelweg lager is en ook een keer een middag voor mezelf pakken helemaal ok is. Dat dat expliciet is gemaakt, helpt mij enorm. Dan kan ik zeggen: “ik zit aan mijn taks, morgen is er weer een dag.”

Een collega stuurt me een artikel met de titel: “voor de introverte mens is de lockdown als een warme deken”. Dat klopt. Heerlijk om vanuit huis te werken, geen social talk, geen drukke treinreis, je houdt energie over! Echter: voor de introverte, werkende moeder is de lockdown de hel. Alles loopt in elkaar over, ik kan minder makkelijk naar buiten, ik word voortdurend afgeleid, wissel continu van rol, ik raak overprikkeld en word kortaf.

Ik luister goed naar Perel. Haar 4-delige serie over leven en relaties in tijden van corona is ontzettend inspirerend. Ze heeft het over “ambiguous loss”: verlies van dingen die er nog wel zijn, maar niet meer bereikbaar. Mijn ouders zijn gezond, maar onze familie paasbrunch wordt een FaceTime moment. Ik heb nog werk, maar ik mis de samenwerking zoals het was. Ambiguous loss gaat over het verlies van het “normaal” en van verbinding. En daarmee is het ook een rouwproces en moet je jezelf de tijd en de mildheid gunnen hier mee om te gaan.

Om te kunnen ontstressen moeten we in staat zijn tot zelfregulatie, zegt Perel. We moeten dan wel kunnen identificeren wat we precies voelen: uitputting, hulpeloos, verdriet, wanhoop, in conflict, verward of angstig. Op het moment dat we het kunnen benoemen, kunnen we het accepteren. Alles begint bij acceptatie, wat iets anders is dan berusting. Acceptatie geeft ruimte om het beste van de situatie te maken.

Mensen die het beste met de situatie kunnen omgaan zijn degenen die minder proberen alles onder controle te houden en afhankelijk durven zijn van wederzijds support. We hebben elkaar in deze situatie nu eenmaal nodig.

Van Viktor Frankl leent Perel de term “tragic optimism” ofwel betekenis geven aan de situatie: wat kan deze situatie mij leren? Perel spreekt over “posttraumatic growth” en “a chance to become connected in resilience”. Veerkracht opbouwen met elkaar. Mooi toch?

Ze geeft hele praktische tips om deze kans te benutten:

 

  • Onderzoek verhalen in jouw familie die over kracht en veerkracht gaan: op welke ervaringen kun je varen?
  • Zoek ook contact met mensen die niet dagelijks in je leven waren; iedereen vindt het fijn iets te horen en aandacht te krijgen
  • Zoek steun in oudergroepen of andere georganiseerde groepen
  • Beweeg samen, in real life of online. Het is toch weer een stok achter de deur.
  • Let op je adem; rustig ademen kan al direct verlichting brengen
  • Muziek en andere kunstuitingen bieden troost of gemoedsrust.
  • Creëer rituelen: zorg dat niet alles in elkaar overloopt. Gebruik verschillende plekken in huis, kleed je om tussen werk en vrije tijd.
  • Baken de week en het weekend af, werktijd en geen werktijd, mama/papatijd en geen mama/papatijd
  • Wees je bewust van je herstelmomenten: hoe klein ook, waar laad je van op?
  • Plan wekelijkse gezinsvergaderingen of installeer een ideeënbox: wat ging goed, wat was een uitdaging en wat kunnen we volgende week beter doen? Wat kan ik zelf anders doen en wat zou de ander anders kunnen doen? Zo creëer je meer samenhang en draag je bij aan vaardigheden als conflicthantering, communicatie, probleemoplossend vermogen, aanpassingsvermogen, creativiteit, plezier en spel.

Een week en vele inzichten later heb ik nog energie over voor het weekend. Mijn agenda is een aantal uur geblockt op thuisles dagen. Ik wandel elke dag alleen en eens per week een paar uur met mijn lief of een vriendin. Ik zit niet in mijn pyjama in de dagstart, maar in mijn sportkleren. Ik heb “ja” gezegd tegen het verzorgen van online mindfulness en meditatie zodat ik kan bijdragen aan ‘connection in resilience’. Ik geef mijn yogales online, zodat ik me nog verbonden voel met mijn klasje.

Ik app moeders die ik al een tijdje niet heb gesproken. Hun verhalen geven me het gevoel dat “we are in this together”. Soms doen kinderen samen hun schoolwerk wat iedereen lucht geeft. Mijn dochter en ik bespreken hoe we het samen makkelijker kunnen maken. Wat ik anders kan doen en wat zij anders kan doen.

Het nieuwe normaal. Working with home.

 

Wil jij graag graag een adviesgesprek?

Vul je telefoonnummer in en je wordt binnen 24 uur teruggebeld.

    Back To Top